HAZANIN TA KENDİSİYİM BEN
Yüreğim burkuluyor, dönünce mevsim hazana
Sararıyor yapraklarla birlikte mahzun gönlüm
Solgunlaşıyor hayatın tüm renkleri beynimde
Bir dolu hüzün kaplıyor içimi hazanda
Mahzunlaşıyor kalbim, dönünce mevsim hazana
Kurumuş güllere benziyor umutlarım,
hayallerim
Düşüyor toprağa, giden bir yıl daha ömrümden
Bir dolu hüzün kaplıyor içimi hazanda
Aşklar bile hız kesiyor dönünce mevsim hazana
Ağırlaşıyor bedenim, uykuya dalıyor
duygularım
Algılamıyor ruhum, sevdanın kokusunu
Bir dolu hüzün kaplıyor içimi hazanda
Sevdalarım kanatlanıyor uzaklara, dönünce mevsim
hazana
Göçmen kuşlar gibi, kaçıyor benden
coşkularım
Renklerim bile dönüyor, maviden griye
Bir dolu hüzün kaplıyor içimi hazanda
Öylesine yalnızlaşıyor ki ruhum, dönünce mevsim
hazana
Ne bir ses, ne mektup, ne arayan ne de
soranım
Hasretlerin, ayrılıkların ilk durağındayım
Bir dolu hüzün kaplıyor içimi hazanda
Bir başka boyuta formatlanıyorum, dönünce mevsim
hazana
Sanki yaşayan ben değilim, kalmamış
heyecanım
Ama aslında 'hazan', benim bir diğer adım
Bir dolu hüzün kaplıyor içimi hazanda
Durgunlaşıyor sevgi denizim, dönünce mevsim hazana
Gökyüzü ağlıyor, susuyor gönlümde sevilerim
Hayvanlar bile kaçışıyor, kırdan bayırdan
Bir dolu hüzün kaplıyor içimi hazanda
Sevdama ağıt yakıyor bulutlar, dönünce mevsim
hazana
Şimşeklerle çakıyor, yıldırımlarla yağıyor
hiddetim
Hüznüme beste yapıyor esen rüzgarlar
Bir dolu hüzün kaplıyor içimi hazanda
Ruhumla bedenim bütünleşiyor, dönünce mevsim hazana
Yolculuğa çıkıyor, bir başka bahara aşkım ve
sevdam
Hazanın ta kendisiyim ben, derdimle sarmaş
dolaş
Bir dolu hüzün kaplıyor içimi hazanda
ALINTI
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.