SEVDAM
KALEMDEN DÜŞÜYOR
Şairlik; iğneyle kuyu kazmakmış,
Zihnimin ucunda sözcük üşüyor.
En zor şey; şiiri sensiz yazmakmış,
Yine kalemimden sevda düşüyor.
Zamanın ırmağı akıp giderken,
Başımda karayı beyaz ederken.
Yaramın üzeri kapandı derken,
Yine kalemimden sevda düşüyor.
Neyim, kimim, kimse dönüp bakmıyor,
Kurudu umudum, damla akmıyor.
Bağırmak istesem sesim çıkmıyor,
Yine kalemimden sevda düşüyor.
Yokluğun her yandan yolu biçse de,
Yürek yudum yudum hasret içse de.
Çare bulunmuyor yıllar geçse de,
Yine kalemimden sevda düşüyor.
Vücudumu bölüp her yana dağıt,
Namerdim, bir tek gün yakarsam ağıt.
Kucağını açmış, beklerken kâğıt,
Yine kalemimden sevda düşüyor.
Kolay mı ateşi kalpte uyutmak?
Aşk imiş maşuku cana eş tutmak.
Anladım ki mümkün değil unutmak,
Yine kalemimden sevda düşüyor
MUSTAFA ERKENEKLİ |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.