Ne hesabını
veremeyeceğim bir günüm oldu ne de
vicdanımı lekeleyen bir geçmişim...Ne
hissettiysem
onu söyledim,onu yaşadım...Yaşadığım bir tek andan
bile
pişmanlık duymadım..
Asla keşkelerim
olmadı...
Hiçbir zaman kendimle vicdan mahkemesi yapmak
zorunda
kalmadım..
Karşıma bazen gerçek yüzler,bazen sahteler çıktı ama olsun
ben yine sadece hislerimle yaşadım..
Asla sevmediğim
birine seni seviyorum demedim,,
yada asla birini severken karşılığını
beklemedim..
Dostluğuma değer biçmedim,sevgime
ise hiçbir zaman sınır
çizmedim...
Sevdiysem sonuna
kadar gittim,,
bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim...
Bazen
çok kırıldım,, bazen belki de kırdım...
Ama hata insana mahsustur dedim..
Affettim,af
diledim..Kimileri birden fazla kırdılar
kalbimi ama ben onları yinede
affettim..
Onlar belki beni
saflıkla yargıladılar.. Belki de içten içe sinsice güldüler..Ama asıl
unuttukları şuydu..Ben aldanmadım...
Aldanan her
zaman
kendileri oldular ama bunu anlayamadılar...
Bir insanın kaybının ne
olduğunu bilemedikleri için...
Kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline
geldiği için...
Oysa ben hiç insan
kaybetmedim...
Sadece zamanı
geldiğin de vazgeçmeyi bildim o kadar...
Alıntı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.